Not.a.Berry

  H παιδική φιλία είναι ίσως η πιο τρυφερή και αγνή σχέση που αναπτύσσει ο άνθρωπος στην ζωή του. Είναι ένα πολύτιμο δώρο, που βοηθά το παιδί να αναπτυχθεί ψυχολογικά και συναισθηματικά. Χωρίς φίλους η ζωή μας θα ήταν άδεια. Χωρίς παιδικούς φίλους, η ζωή μας θα ήταν διαφορετική. Έχεις ποτέ αναρωτηθεί πώς θα ήταν ο χαρακτήρας σου και η ζωή σου αν δεν είχες αναμνήσεις και βιώματα από τον αγαπημένο σου παιδικό φίλο; Σίγουρα κάποια στοιχεία της προσωπικότητάς σου θα ήταν τελείως διαφορετικά. Στοιχεία της προσωπικότητάς σου έχουν διαμορφωθεί έτσι γιατί όταν ήσουν μικρός μοιράστηκες τόσες εμπειρίες, τόσα παιχνίδια, τόσους τσακωμούς, τόσα γέλια με τον αγαπημένο σου παιδικό φίλο! Οι παιδικές φιλίες συνήθως ξεκινούν από την ηλικία των 3 ετών, είναι τόσο αληθινές και αγνές που πολλές φορές μπορούν να διατηρηθούν για μία ολόκληρη ζωή. Νωρίτερα από την ηλικία των 3 ετών η έννοια της φιλίας δεν υπάρχει, γιατί τα παιδιά βρίσκονται στο εγωκεντρικό στάδιο και τους είναι αδύνατο να μπορέσουν να αντιληφ

Από την Μπέτυ Σύγγελου Οι πρώτες ώρες της ζωής ενός μωρού περιγράφονται από τους περισσότερους γονείς ως οι πιο ευτυχισμένες ώρες της ζωής τους. Όλοι κοιτούν με συγκίνηση το μικρό ανθρωπάκι που μόλις γεννήθηκε. Δάκρυα χαράς και συγκίνησης. Το ζευγάρι ευτυχισμένο φωτογραφίζεται αγκαλιά με το άρτι αφιχθέν μωρό. Οι πρώτες όμως ώρες σύντομα περνούν, και το γλυκό αυτό κλάμα του μωρού που λίγο πριν ονόμασες το πιο γλυκό κλάμα του κόσμου, αρχίζει να ηχεί διαφορετικά στα αυτιά σου. Κρύος ιδρώτας σε λούζει και εσύ αρχίζεις να αγχώνεσαι ότι κάτι δεν κάνεις καλά. Αφού το έχεις αλλάξει, το έχεις ταΐσει, έχει κοιμηθεί αρκετές ώρες, γιατί συνεχίζει και κλαίει; Καλωσόρισες στο άγχος της ανατροφής του παιδιού σου! Μην ανησυχείς, δεν είσαι η μοναδική μάνα ή ο μόνος μπαμπάς που την πρώτη νύχτα μετά την άφιξη του μωρού σου, την πέρασες, απλά κοιτάζοντας το αν αναπνέει, χωρίς να κλείσεις μάτι. Ορίστε δέκα άγχη που περνούν οι νέοι γονείς από την γέννησή μέχρι την είσοδο ενός παιδιού στην νηπιακή ηλικία: Το

Πήγα τις προάλλες να ρωτήσω για την επίδοση της 4.5 ετών κόρης μου στο σχολείο. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα πάει ξανά να ρωτήσω, δεν μου είχε δημιουργηθεί αυτή η ανάγκη. Έβλεπα το παιδί μου χαρούμενο και αυτό μου ήταν αρκετό.   Με την αφορμή όμως του ότι δεν έβλεπα την δασκάλα της σχεδόν καθόλου, διότι όταν παραλαμβάνω την κόρη μου η κα Αναστασία έχει φύγει, και μετά από συζήτηση με άλλη μαμά, αποφάσισα να πάω κι εγώ να ενημερωθώ. Η αλήθεια είναι ότι άκουσα πάρα πολύ όμορφα λόγια. Η κόρη μου εξελίσσεται σε μία πολύ καλή μαθήτρια, όπως μου είπε και η κα Αναστασία είναι από τα παιδιά που θα είναι πάντα καλοί μαθητές. Το μικρό μου κοριτσάκι εξελίσσεται λέει σε ένα παιδί συνεργάσιμο, υπάκουο, επίμονο, ένα παιδί που συμμετέχει, με απορίες που δεν φοβάται να τις εκφράσει, σε ένα παιδί που ζητάει βοήθεια όταν το χρειαστεί, που ξέρει να διεκδικεί με όμορφο τρόπο, που, που, που, που, που... Πολύ όμορφα πράγματα! Φούσκωσα και ξαναφούσκωσα από υπερηφάνεια.   Θρίαμβος! Τ

Διάβασα σήμερα το άρθρο αυτό στις New York Times και με έπιασε ένας προβληματισμός. Προβληματίστικα γιατί δεν ξέρω τελικά σε ποιά από τις 2 κατηγορίες γονέων ανήκω. Σε αυτή που αφήνουν τα παιδιά τους να γίνουν δημιουργικά μυαλά ή σε αυτούς που κατευθύνουν τα παιδιά τους και τα κάνουν ρομποτάκια χωρίς ίχνος δημιουργικής σκέψης; Επειδή μπορεί και να βαρεθείς να διαβάσεις το άρθρο, είναι στα αγγλικά, θα σου πω το κεντρικό νόημα. Αυτό που λέει λοιπόν είναι στην ουσία ότι οι σύγχρονοι γονείς έχουν χάσει την μπάλα. Γιατί στην προσπάθεια τους να εφοδιάσουν τα παιδιά τους με όσο το δυνατόν περισσότερες γνώσεις και δεξιότητες, ξεχνούν την έννοια του αυθορμητισμού ο οποίος είναι άρρικτα συνδεδεμένος με την δημιουργικότητα. What holds them back is that they don’t learn to be original. They strive to earn the approval of their parents and the admiration of their teachers. But as they perform in Carnegie Hall and become chess champions, something unexpected happens: Practice makes perfect,

Σήμερα, έπεσε στην αντίληψη μου το παρακάτω κείμενο και θυμήθηκα κι εγώ "τα δικά" μου. Πώς ήταν οι πρώτες ώρες στο σπίτι με τη πρώτη μου κόρη. Θυμάμαι την απόλυτη σιωπή που επικρατούσε στο σπίτι και εμένα με τον καλό μου να μην μιλάμε, όχι γιατί δεν είχαμε τι να πούμε, αλλά γιατί δεν ξέραμε πως να διαχειριστούμε και να εκφράσουμε όλο αυτό που βιώναμε έτσι απλά και απότομα... Αυτές τις ώρες δεν πρόκειται να τις ξεχάσω ποτέ! Πρόσφατα με πλησίασε μία φίλη μου που έγινε πρόσφατα μανούλα(για πρώτη φορά)  και με ρώτησε: «Σου φάνηκαν δύσκολες οι πρώτες βδομάδες της μητρότητας; Περίμενα χαριτωμένα ρουχαλάκια και γλυκές αναμνήσεις αλλά δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ έχωκλάψει και κλαίω ακόμα». Θέλετε την αλήθεια;  Οι πρώτες εβδομάδες ήταν δύσκολες και ορισμένες μέρες μάλιστα ήταν απλά άθλιες. Ορίστε, το είπα. Έκλαψα, ενοχλήθηκα, ξαναέκλαψα, αναρωτήθηκα τι στο καλό κάνω, αναρωτήθηκα αν ήμουν έτοιμη να γίνω μαμά, κουράστηκα, έκλαψα και πάλι, ήθελα να βάλω τις φωνές κάθε φορά που έβ

ΟΧΙ! Είναι η απάντηση. Ειδικά αν πρόκειται για μία παιδική ψυχή. Αυτό είναι κάτι που πρέπει έχεις πάντα στο μυαλό σου και να μην το ξεχνάς ποτέ. Η οποιαδήποτε χρήση φόβητρου για να πετύχεις τον σκοπό σου, είναι καταστροφική για το παιδί σου, μ' ακούς; Το φυσιολογικό παιδί από την ηλικία των 18 περίπου μηνών έως και την ηλικία των 6 αναπτύσσει διάφορους φόβους. Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό και σημάδι της φυσιολογικής του ανάπτυξης. Οι φόβοι αυτοί μπορεί να δημιουργηθούν είτε από εσένα, κακός αλλά το έκανες τώρα κοίτα να το σώσεις, ή από εξωτερικούς παράγοντες. Από κάτι που είδε στην τηλεόραση, από κάτι που διάβασε, από κάτι που άκουσε, γενικότερα από ερεθίσματα που μπορεί να δέχτηκε από το εξωτερικό του περιβάλλον. Πρέπει αρχικά λοιπόν να δεχτείς το γεγονός ότι, ναι, και το δικό σου παιδί έχει φόβους. Οι φόβοι αυτοί τις περισσότερες φορές θα σου φανούν αστείοι, ανούσιοι, ανάξιοι προσοχής. Για το παιδί σου όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα... Όταν νιώθει φόβο για κάτι στην ουσί

Με αυτό το ανατρεπτικό ποστ θα σου πω Καλά Χριστούγεννα και πολλές ευχές για τον καινούργιο χρόνο που έρχεται. Ας είναι μία χρονιά με πολλά όμορφα πράγματα, χαρούμενες ειδήσεις, αγάπη και ηρεμία! Στα δικά μας τώρα... Είσαι μαμά με τον κότσο κουράδα, φοράς φόρμες όλη μέρα, άντε στην καλύτερη κανένα τζιν, εννοείται ότι έχεις να βαφτείς 2 μήνες και γενικά έχεις παρατήσει τελείως τον εαυτό σου. Για γυμναστική και διατροφή, ούτε λόγος! Μανούλα, εσύ που κάνεις την πιο σημαντική δουλειά του κόσμου, μην παραμελείς τον εαυτό σου. Είσαι πάνω απ'όλα γυναίκα, άνθρωπος και έχεις ανάγκη από πολλά πράγματα όπως και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι. Αλλά εκτός απ' όλα τ'άλλα έχεις ανάγκη και από το ΦΛΕΡΤ! Ναι, καλά διάβασες...και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το διεκδικήσεις! Θα σου πω ότι το φλέρτ είναι ένα υγιέστατος τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων μας για κάποιον άνθρωπο. Θα σου πω επίσης ότι το φλερτ πρέπει να το απενοχοποιήσεις εδώ και τώρα. Το φλερτ σου δίνει κίνητρο, σε απ