Not.a.Berry

Θυμάστε την πρώτη φορά που οι γονείς σας έφεραν την συσκευή βίντεο στο σπίτι; Που για να πάρετε ένα τηλέφωνο στο εξωτερικό ή την επαρχία   πηγαίνατε στο καρτοτηλέφωνο; Μην μου πείτε ότι έχετε ξεχάσει τις κασέτες TDK που βάζατε στο κασετόφωνο, την ταινία που μασούσε και έπρεπε να την γυρίσετε για να μπορέσετε να ξανακούσετε το αγαπημένο σας συγκρότημα; Ή το τηλέφωνο το αναλογικό που οι γονείς μας κλειδώνανε με κλειδαριά για να μην παίρνουμε τηλέφωνα στο εξωτερικό; Παλιές καλές εποχές που δεν ξανάρχονται. Εσείς που έχετε παιδιά, έχετε σκεφτεί ότι όλα τα παραπάνω θα τα περιγράφετε στα παιδιά σας σε ελάχιστα χρόνια και θα φαντάζουν άγνωστα στα αυτάκια τους; Και όμως, όχι μόνο τα παραπάνω αλλά και πολλά άλλα, είναι αντικείμενα που τα παιδιά μας δεν θα δουν ή δεν θα μάθουν ποτέ. Τα παιδιά μας δεν θα δουν ποτέ βιντεοκασέτα και αυτό γιατί πουθενά πλέον δεν χρησιμοποιείται. Όλα είναι ψηφιακά και σε πολύ υψηλότερη ανάλυση. Φανταστείτε στο μέλλον! Όταν θα χρειαστεί να ταξι

Αυτές τις μέρες τις έχω αφιερώσει στο "ψάξιμο" παιδικών σταθμών για το μικρό μας βλασταράκι. Μιας και είναι πλέον μεγάλη κοπέλα, (17 μηνών), και η περίοδος των μεγάλων ιώσεων φτάνει προς το τέλος της, είπαμε να βγάλουμε το παιδί μας στον έξω κόσμο. Λίγο νωρίς; Πολλοί θα το πούνε, αλλά για εμένα δεν είναι καθόλου νωρίς. Και θα σας εξηγήσω γιατί. Η μεγάλη αλλαγή της μικρής μου ήρθε με τα πρώτα της γενέθλια και από την ημέρα που περπάτησε. Από τότε έπαψε να είναι ένα αβοήθητο και μικρό εύθραυστο μωράκι. Στα μάτι μου, και θέλω να πιστεύω και στην πραγματικότητα έγινε ένα μωράκι μεν, αλλά με μία σημαντική κατάκτηση, την κίνηση. Μετά ήρθαν τα Χριστούγεννα όπου από εκείνο το σημείο και μετά νιώθω και είμαι σίγουρη ότι η μικρή μου καταλαβαίνει τα πάντα και μπορεί επικοινωνεί. Ό, τι αισθάνεται το εκφράζει, με τον δικό της βέβαια μοναδικό τρόπο. Μέσα σε αυτούς τους μήνες και παρατηρώντας αυτές τις μεγάλες αλλαγές πολλές φορές αναρωτήθηκα: «Γιατί να κάτσει στο σπίτι;». Δυσ