Κεφάλαιο "Παιδικός Σταθμός" ή απλά ένα χάος στο κεφάλι μας;






Αυτές τις μέρες τις έχω αφιερώσει στο "ψάξιμο" παιδικών σταθμών για το μικρό μας βλασταράκι. Μιας και είναι πλέον μεγάλη κοπέλα, (17 μηνών), και η περίοδος των μεγάλων ιώσεων φτάνει προς το τέλος της, είπαμε να βγάλουμε το παιδί μας στον έξω κόσμο.
Λίγο νωρίς; Πολλοί θα το πούνε, αλλά για εμένα δεν είναι καθόλου νωρίς. Και θα σας εξηγήσω γιατί. Η μεγάλη αλλαγή της μικρής μου ήρθε με τα πρώτα της γενέθλια και από την ημέρα που περπάτησε. Από τότε έπαψε να είναι ένα αβοήθητο και μικρό εύθραυστο μωράκι. Στα μάτι μου, και θέλω να πιστεύω και στην πραγματικότητα έγινε ένα μωράκι μεν, αλλά με μία σημαντική κατάκτηση, την κίνηση. Μετά ήρθαν τα Χριστούγεννα όπου από εκείνο το σημείο και μετά νιώθω και είμαι σίγουρη ότι η μικρή μου καταλαβαίνει τα πάντα και μπορεί επικοινωνεί. Ό, τι αισθάνεται το εκφράζει, με τον δικό της βέβαια μοναδικό τρόπο.
Μέσα σε αυτούς τους μήνες και παρατηρώντας αυτές τις μεγάλες αλλαγές πολλές φορές αναρωτήθηκα: «Γιατί να κάτσει στο σπίτι;». Δυστυχώς ή ευτυχώς η μαμά της (δηλαδή εγώ), είναι μία εργαζόμενη γυναίκα που την αφήνει κάθε μέρα από 8 μηνών, άρα ο απογαλακτισμός έχει ήδη γίνει.
Από την άλλη η άποψη που θέλει το παιδί να μένει σπίτι μέχρι τα 3 του, δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνη, το σπίτι είναι το μέρος που ο καθένας αισθάνεται πιο προστατευμένος και σίγουρος, αλλά όταν η μαμά και ο μπαμπάς λείπουν, το σπίτι είναι άδειο. Επομένως, το αμέσως επόμενο μέρος που το παιδί θα αισθανθεί οικεία, είναι ένας παιδικός σταθμός. Και αυτό για ένα και μοναδικό λόγο. Εκεί το παιδί θα βρεθεί με άλλα παιδάκια. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Το παιδί θα παίξει, θα ακολουθήσει βεβαίως και τις ρουτίνες της καθημερινότητας, φαγητό, ύπνος κλπ., αλλά το πιο σημαντικό και όμορφο απ' όλα είναι ότι θα βρεθεί με άλλα παιδάκια της ηλικίας του μεγαλύτερα ή μικρότερα, και από αυτά θα μάθει. Γιατί η διαδικασία της μάθησης είναι καθαρά θέμα επανάληψης και μίμησης.


Αφού λοιπόν είμαι 100% σύμφωνη με την ιδέα της μικρής μου να πάει σε παιδικό σταθμό ξεκινάει το δράμα της αναζήτησης του «τέλειου παιδικού σταθμού». Που φυσικά δεν υπάρχει. Κορίτσια, let’s face it, ο παιδικός δεν είναι το σπίτι μας, είναι ένας άλλος χώρος που φιλοξενεί πολλά παιδιά. Το τέλειο δεν το βρίσκεις, ιδανικές καταστάσεις δεν υπάρχουν, τα παιδιά μας ζουν σε μία κοινωνία που όχι μόνο τέλεια δεν είναι, αλλά και με πολλά προβλήματα. 
Γιατί λοιπόν μέχρι μία ηλικία να τα φουσκώνουμε με ψεύτικες υποσχέσεις και ξαφνικά να τα ρίχνουμε στο βούρκο της επιβίωσης;
Πάντως έχω να πω ότι κανένας παιδικός σταθμός, δεν έχει κάτι το διαφορετικό, τουλάχιστον αυτοί που έψαξα εγώ. Όλοι πάνω κάτω τα ίδια, καμία πρωτοτυπία ρε παιδί μου, αλλά εντάξει όπως είπα, μην αναζητούμε το τέλειο, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει.

Σχόλια

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου μυρίζεται έμεση διαφήμιση και δεν μου αρέσει αυτό. Μήπως θα πρέπει να μιλήσετε με τον δικηγόρο μου; χαχα

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Thank you for your comment!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αργά και σταθερά

Πως να μεγαλώσεις ένα δημιουργικό παιδί... Κίνηση πρώτη, αφησέ το!