Οι πρώτες μέρες...

Σήμερα, έπεσε στην αντίληψη μου το παρακάτω κείμενο και θυμήθηκα κι εγώ "τα δικά" μου. Πώς ήταν οι πρώτες ώρες στο σπίτι με τη πρώτη μου κόρη. Θυμάμαι την απόλυτη σιωπή που επικρατούσε στο σπίτι και εμένα με τον καλό μου να μην μιλάμε, όχι γιατί δεν είχαμε τι να πούμε, αλλά γιατί δεν ξέραμε πως να διαχειριστούμε και να εκφράσουμε όλο αυτό που βιώναμε έτσι απλά και απότομα...

Αυτές τις ώρες δεν πρόκειται να τις ξεχάσω ποτέ!

Πρόσφατα με πλησίασε μία φίλη μου που έγινε πρόσφατα μανούλα(για πρώτη φορά)  και με ρώτησε: «Σου φάνηκαν δύσκολες οι πρώτες βδομάδες της μητρότητας; Περίμενα χαριτωμένα ρουχαλάκια και γλυκές αναμνήσεις αλλά δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ έχωκλάψει και κλαίω ακόμα».

Θέλετε την αλήθεια; Οι πρώτες εβδομάδες ήταν δύσκολες και ορισμένες μέρες μάλιστα ήταν απλά άθλιες. Ορίστε, το είπα.

Έκλαψα, ενοχλήθηκα, ξαναέκλαψα, αναρωτήθηκα τι στο καλό κάνω, αναρωτήθηκα αν ήμουν έτοιμη να γίνω μαμά, κουράστηκα, έκλαψα και πάλι, ήθελα να βάλω τις φωνές κάθε φορά που έβλεπα τον άντρα μου, έκλαψα, εξουθενώθηκα και… ω, σας είπα ότι έκλαψα; Μα πιο πολύ θύμωσα πραγματικά με τον εαυτό μου που δεν ζούσα την εικόνα και το όνειρο που είχα για τη «μητρότητα». Ένιωθα μια αποτυχημένη. Επέτρεψα στις φαντασιώσεις μου περί μητρότητας να καθορίσουν το τι είδους μαμά ήμουν.

Οι πρώτες εβδομάδες της μητρότητας, παρόλο που ήταν πολύ γλυκές, ήταν επίσης μία τεράστια μεταμόρφωση. Κάθε διαφορετική και μοναδική πτυχή της προσωπικότητας μου προτού έρθει το μωρό μου στον κόσμο έμοιαζε να έχει εξαφανιστεί. Λειτουργούσα διαφορετικά, ενδιαφερόμουν διαφορετικά και σκεφτόμουν διαφορετικά. Είχα αλλάξει για πάντα…

Θυμάμαι τη σκληρή πραγματικότητα όταν ο άντρας μου γύρισε πίσω στη δουλειά. Πριν απ’ αυτό, ήταν σαν να βρισκόμαστε σε μικρές χαριτωμένες διακοπές, καθόμασταν τρισευτυχισμένοι με τον άντρα μου τα βράδια και χαμογελούσαμε, χαζεύοντας ο ένας τον άλλον και την κόρη μας. Βασιζόμασταν ο ένας στον άλλον, ίσως περισσότερο από ό,τι οι περισσότεροι, μιας και η κόρη μου γεννήθηκε Δεκέμβριο, μία περίοδο με πολύ κρύο και πολλές αρρώστιες, με αποτέλεσμα να μείνουμε σπίτι μόνοι μας, χωρίς επισκέπτες. Μπορεί να είχα ήδη χάσει τα λογικά μου, αλλά τουλάχιστον ήμασταν μια οικογένεια.

Μόλις ο άντρας μου επέστρεψε στη ρουτίνα της καθημερινότητάς του ένιωσα μόνη και πολλές μέρες κοίταζα το ρολόι και το ξανακοιτούσα, ώστε να τον ρωτήσω αν μπορεί να έρθει σπίτι νωρίτερα ή έστω να έρθει σπίτι το μεσημέρι να φάμε παρέα. Κάποιες μέρες πάλι τον ζήλευα και θύμωνα επειδή ένιωθα πως μόνο η δική μου ζωή είχε ανατραπεί ολοσχερώς.

Άλλες μέρες πάλι ξυπνούσα και χάζευα το πανέμορφο μωρό μου και σκεφτόμουν «άντε πάλι τα ίδια». Το τεράστιο στρες της μητρότητας με έκανε να παραλύω και ένιωθα φυλακισμένη στο ίδιο μου το σπίτι. Δύο δευτερόλεπτα αργότερα όμως την έπαιρνε ο ύπνος στην αγκαλιά μου και αρνιόμουν να την βάλω στο κρεβάτι της… Ήθελα να τη χαζεύω και έκλαιγα στη σκέψη πως θα επέστρεφα στη δουλειά.

Οι νύχτες ήταν οι χειρότερες. Θυμάμαι το άγχος που με κατέβαλε καθώς ο ήλιος άρχισε να δύει. Ξεκινούσαμε τη ρουτίνα μας και αισθανόμουν τόσο τρόμο που ευχόμουν ο ήλιος να ανατείλει και πάλι. «Να κοιμάσαι όταν κοιμάται κι αυτή!» μου έλεγαν. Σίγουρα. Εγώ απλά την παρατηρούσα ή απλά ξυπνούσα συνεχώς για να ελέγξω την αναπνοή της, από το φόβο μου μήπως πάθαινε κάτι όσο εγώ κοιμόμουν.

Η ευτυχία που μου χάριζε όμως ήταν αχανής. Ζούσα διαρκώς αντικρουόμενα συναισθήματα. Ένιωθα πως μου έλειπαν διάφορα πράγματα τώρα που ήμουν «μαμά»  και στενοχωριόμουν στην ιδέα του πόσο είχε αλλάξει η ζωή μου. Επειδή όμως την αγαπούσα τόσο βαθιά και δεν χόρταινα να είμαι η μαμά της, άρχισα να νιώθω ενοχές για τη στεναχώρια μου κι αυτό με πονούσε περισσότερο από κάθε τι άλλο. Έδινα διαρκώς μάχη με τον εαυτό μου, δεν τα έβαζα με το μωρό μου.

Και αυτό έμαθα στο τέλος… Όλα αυτά που ένιωθα και σκεφτόμουν, ήταν όντως εγώ, ήταν όντως οι σκέψεις μου. Είχα εξιδανικεύσει τόσο τον ρόλο της «μητέρας» που ένιωθα τεράστια ανασφάλεια σε αυτό τον ρόλο και επίσης υπερβολικό βάρος ευθύνης στους ώμους μου φέροντας τέτοιο τίτλο.

Ευχαριστώ πραγματικά τη φίλη μου που με ρώτησε πώς ήταν οι πρώτες μου εβδομάδες. Η απάντηση που της έδωσα ήταν τεράστια ανακούφιση. Ένιωσα να δένομαι μαζί της, επιβεβαίωσα την πραγματικότητα που ζούσα και ένιωσα τρομερά ανακουφισμένη.

Γι’ αυτό λοιπόν μαμάδες και μπαμπάδες, κουράγιο. Βρέθηκα και εγώ στη θέση σας. Θα σας εξουθενώσουν αυτές οι πρώτες εβδομάδες, σίγουρα. Το μωρό σας δεν θα είναι τόσο συνεργάσιμο και μπορεί να αισθανθείτε αποτυχημένοι. Θα κοιτάτε τον σύντροφό σας και θα εκνευρίζεστε και θα αισθάνεστε καταβεβλημένοι. Ταυτόχρονα όμως να ξέρετε πως τα πηγαίνετε περίφημα. Το μωρό σας είναι απίθανο. Και θα υπάρξουν σίγουρα στιγμές στη ζωή σας που θα αναπολείτε από το παρελθόν και θα αποζητάτε.

Τα μωρουδιακά ρουχαλάκια είναι πράγματι χαριτωμένα αλλά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αν κλάψετε απλά και μόνο στη σκέψη ότι έχετε να ντύσετε το μωρό σας. Αν είστε τόσο κουρασμένοι και εξουθενωμένοι, καλά θα κάνετε να μείνετε κι οι δυο σας με τις πυτζάμες!

via