Not.a.Berry

Θυμάστε την πρώτη φορά που οι γονείς σας έφεραν την συσκευή βίντεο στο σπίτι; Που για να πάρετε ένα τηλέφωνο στο εξωτερικό ή την επαρχία   πηγαίνατε στο καρτοτηλέφωνο; Μην μου πείτε ότι έχετε ξεχάσει τις κασέτες TDK που βάζατε στο κασετόφωνο, την ταινία που μασούσε και έπρεπε να την γυρίσετε για να μπορέσετε να ξανακούσετε το αγαπημένο σας συγκρότημα; Ή το τηλέφωνο το αναλογικό που οι γονείς μας κλειδώνανε με κλειδαριά για να μην παίρνουμε τηλέφωνα στο εξωτερικό; Παλιές καλές εποχές που δεν ξανάρχονται. Εσείς που έχετε παιδιά, έχετε σκεφτεί ότι όλα τα παραπάνω θα τα περιγράφετε στα παιδιά σας σε ελάχιστα χρόνια και θα φαντάζουν άγνωστα στα αυτάκια τους; Και όμως, όχι μόνο τα παραπάνω αλλά και πολλά άλλα, είναι αντικείμενα που τα παιδιά μας δεν θα δουν ή δεν θα μάθουν ποτέ. Τα παιδιά μας δεν θα δουν ποτέ βιντεοκασέτα και αυτό γιατί πουθενά πλέον δεν χρησιμοποιείται. Όλα είναι ψηφιακά και σε πολύ υψηλότερη ανάλυση. Φανταστείτε στο μέλλον! Όταν θα χρειαστεί να ταξι

Αυτές τις μέρες τις έχω αφιερώσει στο "ψάξιμο" παιδικών σταθμών για το μικρό μας βλασταράκι. Μιας και είναι πλέον μεγάλη κοπέλα, (17 μηνών), και η περίοδος των μεγάλων ιώσεων φτάνει προς το τέλος της, είπαμε να βγάλουμε το παιδί μας στον έξω κόσμο. Λίγο νωρίς; Πολλοί θα το πούνε, αλλά για εμένα δεν είναι καθόλου νωρίς. Και θα σας εξηγήσω γιατί. Η μεγάλη αλλαγή της μικρής μου ήρθε με τα πρώτα της γενέθλια και από την ημέρα που περπάτησε. Από τότε έπαψε να είναι ένα αβοήθητο και μικρό εύθραυστο μωράκι. Στα μάτι μου, και θέλω να πιστεύω και στην πραγματικότητα έγινε ένα μωράκι μεν, αλλά με μία σημαντική κατάκτηση, την κίνηση. Μετά ήρθαν τα Χριστούγεννα όπου από εκείνο το σημείο και μετά νιώθω και είμαι σίγουρη ότι η μικρή μου καταλαβαίνει τα πάντα και μπορεί επικοινωνεί. Ό, τι αισθάνεται το εκφράζει, με τον δικό της βέβαια μοναδικό τρόπο. Μέσα σε αυτούς τους μήνες και παρατηρώντας αυτές τις μεγάλες αλλαγές πολλές φορές αναρωτήθηκα: «Γιατί να κάτσει στο σπίτι;». Δυσ

Φέτος τα Χριστούγεννα αποφασίσαμε να πάμε στην Αμερική. Και φυσικά να πάρουμε μαζί την μικρή μας. Κλάμα και οδυρμός από τους γονείς και τους λοιπούς συγγενείς. "Που θα πάτε με το βρέφος", "Θα ταλαιπωρηθεί το μικρό", "Θα αρρωστήσει", "Δεν θα κοιμάται τις σωστές ώρες" και άλλα πολλά παρόμοια δακρύβρεχτα. Φυσικά εμάς δεν μας εμπόδισε τίποτα απ' όλα αυτά, ετοιμάσαμε τις βαλίτσες μας και με τα πολλά φτάσαμε στον προορισμό μας. Την Νέα Υόρκη. Περιττό να αναφέρω ότι η μικρή προσαρμόστηκε σχεδόν κατευθείαν στο νέο ωράριο ύπνου, την είχαμε μαζί μας σε όλες μας τις μετακινήσεις ακόμα και με μείον βαθμούς η μικρή ήταν καλά ντυμένη και έξω μαζί μας. Σε αυτή την μαγική πόλη, δεν προβληματιστήκαμε ούτε μία φορά για το θέμα του φαγητού της. Και αυτό διότι σε όποιο εστιατόριο και αν πηγαίναμε, ακόμα και στην πιτσαρία στο τυχαίο στενό, υπήρχε ΠΑΝΤΑ παιδικό καρεκλάκι και κάτι για να απασχολήσει την μικρή μας. Όσο αφορά τα φαγητά η αλήθεια είναι ότι σα

Καλημέρα αγαπημένοι μου αναγνώστες! Σήμερα μιλάμε για μαμάδες σε όλο τον κόσμο που κάνουν αυτό που κάνω εγώ αυτή την στιγμή. Δηλαδή blogging . Με την διαφορά βέβαια ότι τα blog τους είναι από τα καλύτερα σε όλο τον κόσμο (θα 'θελα).  Πριν μπω στο κάθε blog και το"ψάξω", αναρωτιόμουν τι μπορεί να έχουν και είναι τόσο ξεχωριστά;. Αφού τα "έψαξα", κατάλαβα ότι αυτό που τα κάνει ξεχωριστά δεν είναι το τι γράφουν, αλλά ΑΥΤΟΙ που τα γράφουν. Και σας θέτω την πολύ απλή ερώτηση. Εάν είχε ένα blog η κυρά Κατίνα της γειτονιάς ποιος θα το διάβαζε; ΚΑΝΕΙΣ. Γιατί γλυκές μου, η κυρά Κατίνα της γειτονιάς τι ενδιαφέρον θα είχε να μας πει εκτός από το πως πλένει τα ρούχα των παιδιών της και δεν μένει λεκές; (το κυρά Κατίνα της γειτονιάς είναι τυχαίο όνομα, φανταστικό, και δεν φέρω καμία ευθύνη αν κάποια από εσάς λέγεται Κατίνα και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι τα βρώμικα ρούχα των παιδιών της. Και μένει και σε γειτονιά. Ευχαριστώ.) Που λέτε, οι