Αναρτήσεις

Πώς να κάνεις το παιδί σου να πιστέψει στον Άγιο Βασίλη

Φέρε στο σπίτι τη μαγεία των Χριστουγέννων. Tα Χριστούγεννα όλοι τα έχουμε συνδέσει με την εικόνα του Άγιου Βασίλη να σκαρφαλώνει καμινάδες, να κρατάει στοργικά στην αγκαλιά του μικρά παιδιά ή να μοιράζει δώρα. Οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε με την προσμονή της επίσκεψης του Άγιου Βασίλη στο σπίτι μας και με την εντύπωση ότι αν είμαστε καλά παιδάκια θα μας προσφέρει τα δώρα που ζητήσαμε. Από την Μπέτυ Σύγγελου Ο Άγιος Βασίλης όμως, πέρα από τα δώρα και την αφθονία, είναι μία φιγούρα που συμβολίζει και άλλες, πιο σημαντικές αξίες. Είναι το πρόσωπο που φέρνει την αγάπη και την ενότητα στον κόσμο. Συμβολίζει την αξία της υπομονής ,της ευγένειας και της καλοσύνης. Εσύ που τώρα δεν είσαι πια παιδί, αλλά έχεις παιδί και θέλεις να του μεταλαμπαδεύσεις αυτές τις αξίες, μπορείς να το κάνεις, ξεκινώντας από τα πολύ βασικά. Να κάνεις το παιδί σου να πιστέψει ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης! Για να γίνει αυτό δεν έχεις παρά να διαβάζεις στο παιδί σου βιβλία για τον Άγιο Βασίλη. Είναι σημαντικό να ξ

Παραμύθια!

Πόσο σημαντικό είναι να διαβάζεις στο παιδί σου παραμύθια; Σύμφωνα με πολλές έρευνες, η ανάγνωση παραμυθιών με το παιδί σου είναι μία από τις σημαντικότερες δραστηριότητες που πρέπει να εντάξεις στην καθημερινότητα σου. Πολλοί είναι οι γονείς που διαβάζουν παραμύθια στα παιδιά τους, αλλά γύρω στην ηλικία των 7 ετών σταματούν, εφόσον τα παιδιά τους μπορούν να διαβάσουν μόνα τους. Τα παιδιά με την σειρά τους σταματούν να διαβάζουν, θεωρώντας ότι μεγάλωσαν, και ότι τα παραμύθια είναι μόνο για μικρά παιδιά. Πολλές έρευνες όμως λένε ότι η ανάγνωση παραμυθιών μαζί με το παιδί σου δεν θα πρέπει να σταματά σε αυτές τις ηλικίες και τόσο απότομα. Εκτός βέβαια από τις έρευνες, σημαντικές προσωπικότητες έχουν μιλήσει κατά καιρούς για την αξία των παραμυθιών. Ένας από αυτούς είναι ο Αϊνστάιν, ο οποίος κάποτε ρωτήθηκε από μία μητέρα   τι θα μπορούσε να κάνει για να προετοιμάσει καλύτερα το πεντάχρονο παιδί της για το σχολείο και τη ζωή.  Εκείνος,   ήρεμος και χαμογελαστός, απάντ

Μαμά, θα γίνει πόλεμος;

Όπως γνωρίζεις, τα παιδιά καθώς μεγαλώνουν έχουν καλύτερη αντίληψη των πραγμάτων. Εφόσον τα παιδιά είναι σε θέση να μπορούν να εκφράσουν τις απορίες τους ή τις σκέψεις τους, μία από αυτές μπορεί να είναι και η ερώτηση:   "Μαμά, θα γίνει πόλεμος;" Πόσο μάλλον τον τελευταίο καιρό, όπου παντού, στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα ακόμα και στις μεταξύ μας συζητήσεις, δεν ακούς τίποτα άλλο παρά μόνο την λέξη ΠΟΛΕΜΟΣ . Ένα παιδί, έχει διδαχθεί, είτε από το σχολείο, είτε από το σπίτι του, κάποιες εισαγωγικές πληροφορίες για τον πόλεμο και την ειρήνη. Γνωρίζει ήδη ότι ο πόλεμος είναι κάτι κακό. Γνωρίζει επίσης ότι η ειρήνη είναι το αντίθετό του, και ότι είναι μία αξία τόσο σημαντική, που οι άνθρωποι κάποιες φορές πρέπει να πολεμήσουν για να την αποκτήσουν. Για εμένα, ως μαμά είναι σημαντικό να βοηθήσω τις μικρές μου κόρες να καταλάβουν τι είναι ο πόλεμος, να τους το εξηγήσω με απλά και κατανοητά λόγια, αλλά κυρίως να τους κάνω να αισθανθούν την ασφάλεια που επιβάλλε

Γιατί πρέπει να στολίσεις το δέντρο μαζί με τα παιδιά σου;

Κυριακή εχθές και είπαμε να στολίσουμε το δέντρο μας. Από το 2010 όπου και άρχισα να ζω με τον καλό μου, έχουμε ξεκινήσει ένα "οικογενειακό έθιμο". Πρόκειται για τον στολισμό του χριστουγεννιάτικου δέντρου!  Τι εννοώ όμως με αυτό;  Καλούμε γύρω στα τέλη Νοεμβρίου τους κοντινούς μας φίλους, τρώμε, πίνουμε και στολίζουμε το δέντρο μας! Ξεκίνησε το 2010, όταν είμασταν όλοι ελεύθεροι, και έχει εξελιχθεί σε γιορτή για τα παιδιά μας, μιας και πλέον οι περισσότεροι από εμάς έχουμε τουλάχιστον από ένα παιδί! Δεν μπορώ με λόγια να σου περιγράψω τον ενθουσιασμό της μεγάλης μου κόρης, ετών 4, που πλέον έχει μεγαλύτερη αντίληψη των πραγμάτων, όταν είδε την κούτα με το χριστουγεννιάτικο δέντρο, πόσο μάλλον όταν ανοίξαμε τις κούτες με τα στολίδια! Ή τα γέλια της μικρής μου Ευγενίας, ετών 2, όταν συγκεντρωθήκαμε όλοι μαζί γύρω από το δέντρο για να βγάλουμε την καθιερωμένη φωτογραφία. Η γιορτή του στολισμού του δέντρου είναι μία υπόθεση προσωπική, η κάθε οικογένεια επι

Πού πας μαμά;

Αυτό με ρώτησε εχθές το απόγευμα η Ειρήνη- 4 ετών- όταν με είδε βαμμένη, ντυμένη και έτοιμη να φύγω από το σπίτι. "Θα βγω με τις φίλες μου γλυκούλα μου" της είπα και αμέσως με κυρίεψαν οι τύψεις. Τύψεις που με ακολούθησαν σε ολόκληρη την διαδρομή μέχρι να συναντήσω τις φίλες μου, με άφησαν όσο ήμουν εκεί και με ξαναβρήκαν σήμερα στην δουλειά το πρωί. Οι τύψεις αυτές δεν έχουν ουσία, ούτε νόημα, διότι να σταματήσω να βγαίνω έξω σαν Μπέτυ και όχι σαν μαμά Μπέτυ, δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί. Να λέω ψέματα στις μικρές μου πριν βγω για να αποφύγω τις περίεργες αντιδράσεις, επίσης δεν υπάρχει περίπτωση. Κάνω ότι κάνω γιατί το έχω επιλέξει να το κάνω, γιατί είμαι ελεύθερη να το κάνω και γιατί μου αρέσει πολύ κάθε τόσο να αφήνω τα πάντα πίσω και απλά να είμαι εγώ και ο εαυτός μου. Παρόλη αυτή την συνειδητοποίηση και σιγουριά που έχω, πολλές φορές αναρωτιέμαι: "Πως είναι δυνατόν, αυτές οι τύψεις να εμφανίζονται και να μην μπορώ να τις εκλογικεύσω;"